Zwierzaki odkad pamietam towarzyszyly mi w zyciu. Ojciec przez zdecydowana wiekszosc mojego dziecinstwa prowadzil sklep zoologiczny 'Kakadu' (szyld do tej pory wisi u nas w garazu), w zwiazku z czym dom pelen byl swinek morskich, chomikow, papuzek falistych i modnych wtedy rybek. Psy byly zawsze. Jakis maly w domu i drugi stroz przy budzie ( najbardziej pamietam Bastera, ktorego znalezlismy w lesie przywiazanego drutem do drzewa). Koty szwedaly sie po podworzu poza zasiegiem psiego lancucha. Dziadek przez wiele lat hodowal tchorzofretki na skory i kroliki miesne. Po zlikwidowaniu sklepu z domu zniknely male stworki, do czasu, az nie zapragnelam kroliczka. Pierwszy, Skarpetka ( ach, ten dzieciecy polot co do imion), zmarl po roku z nie wiadomo jakich przyczyn nad ranem. Kolejny Sniezka, szybko okazal sie  Sniezkiem. Po okolo 3 latach zachorowal na raka kosci i po paru tygodniach walki i szprycowaniu antybiotykami odszedl. Obecnie w domu kroluje nam Nemo. Ma w tej chwili 8 i pol roku ( mowi sie ze kroliki maksymalnie dozywaja 7) i ma sie swietnie. Oby jak najdluzej. Przez dom w miedzyczasie przewinelo sie pare zeberek australijskich.

Pozniej moj ojciec, kontuzjowany maratonczyk, ktory po kontuzji nigdy nie wrocil do sportu, zakochal sie w huskych. Pewnego dnia wyjechal bez slowa zabierajac ostatnie 1700 zl z konta i po paru godzinach wrocil do domu z mala, wlochata przerazona kuleczka, ktora po krolewsku nazwalismy Sissi. Po dwoch latach doczekalismy sie 7 mlodych, z ktorych w domu zostala brazowa chlopczyca o malutkim rozumku, za to ogromnym sercu - Shila. Kolejny pies mial zostac u nas tylko na jakis czas, poniewaz jego wlasciciel nie mial na niego miejsca w swojej hodowli. Koniec koncow nikt z domownikow nie chcial oddac Silvera, psa o posturze lwa. Pozniej na zawodach w Kubalonce ojciec z auta pelnego Greysterow ( krzyzowka psow roznych ras tworzonych tylko po to, by biec jak najszybciej, w zwiazku z czym nie prowadzi sie selekcji na charakter, co skutkuje brakiem zrownowazenia psychicznego) wyciagnal zmaltretowanego szczeniaka husky. Jakos tak sie stalo, ze po miesiacu trafil do nas - Sasha. Ostatni z watahy byl prezentem slubnym dla moich rodzicow i tak stawke zamknal ( przynajmniej na razie) Choco.

Moja przygoda ze szczurami zaczela sie spontanicznie. Na poczatku adoptowalam szczurzyce tak dzika, ze nic nie dalo sie z nia zrobic. Pewnego dnia uciekla z klatki i nigdy wiecej jej nie znalazlam. Po tygodniu moja obecna wspollokatorka zaczela opowiadac mi o czasach, kiedy to po jej domu biegaly Hektorka, Merlin, Milka i Hektorka 2. Po dwoch dniach wyladowalam w zoologicznym placac za 2 samiczki - Sephire i Pania Potter. Po miesiacu dokupilam bezowa Nanaki. Karina do tego czasu byla juz wlascicielka Nigry i Czekoladki, ktora juz niestety nie zyje. Umarla na raka pluc. Obecnie Sephira walczy o zycie, co dzien zmagajac sie z 2 gigantycznymi guzami na piersi. Nanaki, ze wzgledu na bardzo jasna barwe oczu jest juz zupelnie slepa, ale radzi sobie doskonale. Pani Potter ( imie wzielo sie od blyskawicy na czole) ma sparalizowane 2 paluszki. Kolejne szczurasy jakie pojawily sie w naszym domu to: Semifer ( umarl po tygodniu w tragicznych okolicznosciach), Daimos ( wykupiony za 20 zl od kobiety, ktora wziela go na pokarm dla weza). Obecnie nie zyje. Zmarl nam na rekach z niewiadomych przyczyn) i Laures (nastepca Semifera ze zwichrowana przez zoologiczny psychika, w tej chwili bedacy najwieksza przylepa ze wszystkich). Kolejna wizyta w zoologicznym, kolejy niespodziewany zakup. W kacie akwarium zobaczylam malenstwo, ktore conajmniej jeszcze 2 tygodnie powinno spedzic przy matce. Na dodatek z opuchnietego oczka i noska saczy mu sie ropa. Ostatnie 100 zl z portfela znika, wymienione na granulat i krolika. Po krotkiej klotni z obsluga sklepu wracam w zimna noc z krolictwem do domu. Niezliczone wizyty u weta, poczatkowe zle diagnozy, by w koncu odkryc, ze maluch, ktorego nazwalismy Riku ma ropnia. Ma teraz okolo rok jest zdrowy i radosny. Co wiecej, mysli ze jest psem. Reaguje na imie, domaga sie pieszczot i biega wkol nog, gdy ma dostac jesc.

Od zawsze tez pasjonowaly mnie konie i jazda konna, gdzie zycie tez nie zaoszczedzilo mi milosci o tragicznym koncu. Mial na imie Brams i byl najbrzydszym koniem jakiego znalam. Milosc nie wybiera. Ciagle bity, okladany i kopany bal sie wszystkiego. Spedzilam jakies 7 miesiecy na 'prostowaniu' go. Spacery po lesie jak z psem, godziny spedzone w boksie na opowiadaniu mu co u mnie i drapaniu go po klatce piersiowe, wspole wyjazdy w teren i kolejne godziny mojej 'terapii'. Wszystko po to, by uslyszec, ze pani prezes nie oplaca sie trzymac konia dla jednego jezdzca. Brams skonczyl swe zycie w konskiej rzezni. Mam nadzieje, ze jego zycie skonczylo sie szybko i bezbolesnie.

To nie wszystkie zwierzaki. Nie spomnialam na przyklad o uratowaniu Achillesa, ptasznika kedzierzawego od smierci glodowej. O golebu przyniesionym z ulicy i o tym, ze przez miesiac zycia bylam mama 3 jaskolek.
Jest ich o wiele wiecej, bo zycie, dzieki Bogu, nie szczedzi mi spotkan z wspanialymi stworzeniami.

W tej chwili studiuje zootechnike: hodowle zwierzat w Krakowie i moje zycie po brzegi wypelnione jest kopytkami, lapkami i raciczkami. Nie wyobrazam sobie zycia bez slomy we wlosach, rozrzuconych trocin i uciapranych roboczych ubran. Teraz nasz dom szykuje sie na przyjecie malej nutrii. I to napewno nie bedzie to ostatnie zwierze w moim zyciu.

P.S. Dzis zadecydowalam o zakonczeniu zycia Sephirki... Jest juz za Teczowym Mostem

P.S. 2 Nie zyja tez juz Pai Potter (umarla spokojnie w moich ramionach na niewydolnosc pluc) I Ether (malenki, niebieski samiec, ktory umarl przez moja glupote). Tak strasznie tesknie i nadal Was kocham....

Ostatnio edytowany przez ButterFlyNeko (2010-03-29 23:05:33)